1563

Potem im te osie wymieniali na klasyczne trilexy. Bywały też egzemplarze - nazwijmy to w trakcie wymiany - przykładowo z przednim trileksem i z rabą z tyłu - przez jakiś czas jeździł tak 1570.

Jak długo one miały Leylandy? Pamietam tą serię praktycznie od nowości. Śmigały koło mnie na 187 po Bonifacego. Pamiętam ich wyjące mosty, ale nie widziałem ani jednego, który by miał Leylanda. Pamiętam ze trzy które miały Leylanda po remoncie. Jednym miałem nawet okazję jechać(nr boczny chyba 164). Jechał stówą po Sobieskiego. Nie wiem gdzie miały remont, ale takie same w Słupsku jeździły. Też z Leylandem.

Kleszczowa seria 1551-1585 z 1975 roku była próbną, zwaną lux. Autobusy te wyposażono w silnik SW680 na licencji Leylanda, mosty RABA, wiśniowy błyszczący lakier samochodowy i światła obysowe wraz z kierunkowskazami od Jelcza 317. Tylne światła były nowe: dwie skrajne owalne lampki stopu i kierunkowskazów połączono w środku białym prostokątnym światłem wstecznym, zaś cały układ był pionowy i nazywano go szkieletem.
Natomiast nie przypominam sobie innych starych ogórków po remontach z takim silnikiem. Wszystkie zakłady napraw w których MZK zamawiało wówczas remonty - zarówno KAPENA, LZNS jak i CWS, montowały jednak jelczańskie silniki Skody po regeneracji. Na CWSie natomiast SW680 pakowano do PR100.
Zatem skąd to 164? Być może czegoś nie pamiętam?

On Leylanda miał krótko. Za jakiś czas jeździł już z normalnym silnikiem. Jak jechałem wtedy z Leylandem to po drugiej stronie wanny siedział koleżka kierowcy i gadali. Kierowca narzekał, że biegi się źle zmienia. Może dlatego się nie przyjęły?

Coś jeszcze. Seria 1551-1585 miała wewnątrz boczna wykładzinę w kolorze szmaragdowym (oczywiście lakier młotkowy).

Czy 1991 od początku jeździł bez świetlika z przodu ?

Na pewno nie.

W latach 1974-1975 z Czechosłowacji importowano podwozia tylu MTO-1R oraz RTOR. Pierwszy charakteryzował się zastosowaniem mostu Raba i silnika M634, w drugim typie stosowano klasyczny silnik 706. W czeskich książkach autorstwa Jana Neumana oraz Karela Vaclavika, jest opisany ten epizod dostaw zmodernizowanych podwozi do Polski.