Ikarus 180

Jakby mi taki na 117 wyjechał...
To piękne auto było, sprytnie wzorowane na niemieckich, austriackich i szwajcarskich ówczesnych dokonaniach. Taka socjalistyczna esencja zachodnich wynalazków. Niebywale udana i z niemieckimi podzespołami. Tylko Węgrom i Jugosłowianom wówczas było wolno w bloku socjalistycznym tak podziałać. My dostawaliśmy za Gomółki po łapach. Może dla tego zostaliśmy w tych czasach z ogórkami. U nas miało być prosto. Po asekuranckiej linii naszego ulubionego I-go sekretarza...

Tito miał to, co powinien mieć każdy mężczyzna. A większość... nie ma.

Ale te "Ikarusy" a obecnie Ikarbusy jugosłowiańskie były i są do dzisiaj niestety zaprzeczeniem tej idei. Przynajmniej na polu autobusowym. Do Węgrów z lat 1950-2000 im daleko.

Za to węgierski Ikarus (szkoda, że tylko do 2000 roku) to sama klasyka.

A mieli najwspanialsze biuro projektowe i genialnych designerów. Nawet gdzieś miałem zdjęcia z tego biura...

I Ruscy jeszcze. Oddział Ikarusa u nich powalał rozmachem. LiAZ dzisiejszy, to nic innego jak rodzina Ikarusów 4xx...

A to akurat dobry wzorzec. Bo jakby na przykład z Au-sana brali know-how, to nie wiem...

Trzeba mieć po prostu to"coś".
Na zajęciach z rysunku artystycznego, mój ukochany z wydziału, niestety nie żyjący już dzisiaj profesor Ludomir Słupeczański (prowadził w TVP wiele lat program "Meandry architektury") zapytał się malującej studentki: "czy pani lubi rysować?" Ona z euforią odkrzyknęła, że tak! A profesor na to odpowiedział: to niech się pani nauczy!
I tu jest sedno sprawy właśnie, jak sądzę.

Nauczył mnie naprawdę rysować. Tak, jak Węgrzy naprawdę umieli projektować. Chociaż komplenie nie mogę się im w żadnym stopniu równać. Oni bowiem byli geniuszami zawodu.
Jednak profesor zawsze mówił "bądź sobą". Dlatego nie wolno odsprzedawać praw do licencji, tylko warto rozwijać swoje trzewia. I tu Ikarus zrobił największy błąd. Zamiast pozyskać inwestora kreatywnego, oddał się za pieniądze. Chińczykom. Jakieś beznadziejne ARS-y im wyszły...

Te pasztety? Teraz zamknięty przez wirusa w domu może coś nowego nasmaruję. Ale muszę mieć wenę.

Jaś Himilsbach: niegdyś w SPATiFie taka scena: przychodzi Alfred Szlarski(ten od Tomków) z żoną i widzą u szatniarza leżącego na butach Himilsbacha mocno śpiącego. Pani Szklarska mówi do męża: zobacz, jak ten lokal upadł na psy. A szatniarz odpowiada: proszę pani, to przecież znany poeta i pisarz Jan Himilsbach sobie odpoczywa. I budzi się Janek mówiąc: no widzisz ty stara kur...o.
Jaka konkluzja: pozory mylą. Według Janka.

Zatem szable w dłoń! Bo już świta.