13N awaria

Lubiłem takie awarie. Potem się jechało potrójniakiem (albo i zwykłym podwójnym składem) komfortowo a niekiedy samemu w wagonie Teraz jakby rzadziej się zdarza, i tramwaje rzadziej się psują, i pomoc szybciej przybywa (wtedy to trzeba było znaleźć telefon najpierw) i nie pakują się w korek bez sensu.

W tamtych latach, to nie były awarie pojedynczych pojazdów, ale zasilania sieci. Podstacje trakcyjne nie miały wystarczającej mocy. Takie przestoje tramwajów i trolejbusów dawały pożywkę decydentom, którzy chcieli doprowadzić do likwidacji linii trolejbusowych oraz tramwajowych.

No, tu akurat mamy 13N, które w początkowym etapie uwielbiały defektować w najmniej odpowiednich momentach.

Bardzo często były to awarie pojazdów. Niekiedy motorniczy nogą przestawiał wajchę która chyba odłączała oś (zasilanie? bo chyba nie mechanicznie silnik?) albo przyjeżdżał nadzór ruchu i odpalali sterowanie z drugiego wagonu, a w pierwszym pantograf był opuszczany przez wybranie liny i zawiązanie węzła/supła

Umówmy się, pożary takie sportretowane przez Mistrza Bareję w Zmiennikach to tez była bardzo częsta przypadłość. en smród palonego bakelitu to do końca życia będzie mi sie kojarzył z podróżami 13N z Marchlewskiego na Podleśną

Smród (dla mnie zapach bo lubiłem) wygrzanej izolacji był nie zawsze związany z awarią. Był intensywny jesienią w sezonie liści i mazi na torach, w epoce podkutych kół i ledwo toczących się tramwajów ciągle łupiących hamulcami szynowymi. Wtedy silniki przy każdym rozruchu się rozbiegały i wszystko się grzało a niekiedy nawet zapalało.

No ale jak za bardzo rozbiegały się to wywalał stycznik albo podstacja nawet.

Raczej nie były to duże prądy. Rozbiegały się silniki i zwykle nawet w wagonie nic się nie wywalało, bo i nie brało to zbyt dużo energii. Wtedy motorniczy odpuszczał a potem znowu. I tak po 3-4 próbach się rozpędzał do 20-30 km/h a potem buch! szynowymi i taka to była jazda.